Liban jest jednym z tych krajów do którego jedni marzą, aby wyjechać a drudzy nawet nie wiedzą, gdzie się on znajduję. Wiele osób, którzy chcę go zwiedzić nie robi tego, gdyż obawia się o swoje bezpieczeństwo. Jaki jest Liban naprawdę? Czy jest tam niebezpiecznie czy wręcz przeciwnie? Zapraszam do artykułu. 

W połowie 2019 LOT wznowił bezpośrednie loty z Warszawy do Bejrutu – stolicy Libanu, tak więc można się tam dostać bez żadnych przesiadek w około 3,5 godziny. Szczerze mówiąc nigdy nie uważałem, że tam polecę. Gdy zdarzyła się okazja, aby wziąć udział w projekcie międzynarodowym, właśnie w tym miejscu, zdecydowałem się na niego. 

Miałem pewne wątpliwości, aby tam lecieć, gdyż jakieś 3 tygodnie przed datą odlotu pojawiły się informację o wielkich protestach antyrządowych w całym Libanie. Mimo obaw o moje bezpieczeństwo zdecydowałem się lecieć. Osobiście uważam, że jeżeli ma się coś przydarzyć to równie dobrze, może się to przydarzyć w każdym miejscu na świecie. 

10 listopada 2019 około 2:20 wylądowałem w Bejrucie. Kontrola paszportowa przebiegła sprawnie, pytali mnie tylko o miejsce mojego pobytu w Bejrucie. Otrzymałem jednomiesięczną wizę podpitą w paszport. Tym samym przez tą pieczątkę utrudniłem sobie wjazd na teren Izraela i Jordanii. Na lotnisku czekał już na nasz człowiek, który miał nas zawieźć do hotelu. Pierwsze co poczułem w Bejrucie był powiew ciepłego powietrza, było może 25 stopni – przypominam, że był to listopad. 

W drodze do hotelu patrzyłem cały czas przez okno i Bejrut wyglądał całkiem inaczej jak go sobie wyobrażałem. Było to miasto bardzo nowoczesne, czyste i spokojne a nie jak przed przyjazdem wyglądał w mojej głowie jako zniszczone wojną i zaniedbane. 

Zameldowaliśmy się w hotelu i zanim położyliśmy się spać około 4:30 usłyszeliśmy poranne nawoływanie do modlitwy z pobliskiego meczetu. Oznaczało to, że za niedługo nastąpi wchód słońca. Ta najpiękniejsza pieśń na świecie bo pochodząca od Boga (tak twierdzą muzułmanie) trwała kilka chwil po których w końcu mogłem pójść spać.

Następnego dnia wybraliśmy się do biura położonego ok 2 km od Hotelu. Nie powiem, że czułem się w 100% bezpiecznie po raz pierwszy. Nie tylko z powodu spaceru do centrum miasta, gdzie w każdym momencie może mnie zatrzymać wojsko, ale z powodu tego, że zapomniałem zabrać ze sobą jakichkolwiek dokumentów co oznaczało, że w razie kontroli mam przechlapane.  

Pamiętam ten pierwszy widok budynków z jakimi się zetknąłem. Były to pozostałości budynków po wojnie, w których można było zauważyć dziury po strzelaninie. Zaraz obok nich stały nowe niedawno wybudowane budynki. Krajobraz ten bardzo mi się spodobał, gdyż był inny od tego z którym do tej pory się spotkałem. Przechadzając się po ulicy wracałem wspomnieniami do hiszpańskiej Malagi, gdzie mieszkałem przez 9 miesięcy. Ulice, chodniki, ułożenie sklepów wyglądało bardzo podobnie. Podobieństwa wynikały pewnie z tego, że Malaga przez kilka stuleci była miastem muzułmańskim takim jak teraz jest Bejrut. 

Ludzie widząc naszą 20 osobową grupę osób z Europy uśmiechali się do nas i pozdrawiali. Po raz pierwszy podczas tej podróży poczułem ich przyjazne nastawienie. Już się nie bałem. Wszystkie złe wyobrażenia o tym kraju jakie miałem zniknęły. 

Gdy doszliśmy do biura, poznałem osobiście dwóch Libańczyków, byli to Mohammad i Roni. Bardzo dobrze się poznaliśmy podczas tego 10-dniowego projektu i mogę stwierdzić, że byli oni jednymi z najbardziej przyjaznych i pomocnych ludzi jakich do tej pory poznałem. Mohammad był muzułmaninem i pracował w Libańskiej telewizji. Przeprowadziłem z nim godzinny rozmów o obecnej sytuacji w kraju, jak również o religii jaką jest Islam. Roni natomiast właśnie skończył studia i pracował w ONZ. Był on ateista, co ciekawe jego mama jest chrześcijanką a ojciec muzułmaninem. W Libanie jest to częste zjawisko.

Po zajęciach udaliśmy się do centrum miasta. Po drodze mogliśmy zauważyć co chwilę wojsko pilnujące obiektów rządowych, czy też wejść do ulic, które zostały zamknięte z powodów protestów. Trzeba uważać, aby nie robić zdjęć tym obiektom, jak również żołnierzom, gdyż jest to zakazane. Raz dostałem przyłapany jak robiłem zdjęcie jednego z obiektów wojskowych, natomiast skończyło się tylko na przyjaznym upomnieniu ze strony wojskowego.  

Budynki, które znajdowały się w centrum były bardzo nowoczesne. Przy ulicy były parkowane bardzo drogie samochodu. Co jakiś czas można było spotkać np. Ferrari czy Maserati. Całkowicie inaczej wyobrażałem sobie Bejrut a okazał się być drugim Dubajem.

Po kilku chwilach dotarliśmy do głównego placu w mieście, gdzie znajduję się meczet. Urzekło mnie to, że zaraz przy meczecie stał kościół, a gdy spojrzało się na cały krajobraz miasta można było zauważyć kilka innych meczetów a obok nich kościoły. Bejrut jest miastem, który pokazuję, to że te dwie religie mogą żyć w zgodzie i tolerować się nawzajem, że muzułmanim z chrześcijaninem może razem wypić kawę w pobliskiej kawiarni zaraz po niedzielnych obrzędach zapominając o różnicach i pamiętając, że każdy jest tym samym człowiekiem. 

Zdecydowaliśmy się wejść do meczetu. Był to mój pierwszy raz. Z powodu protestów i z uwagi na bezpieczeństwo, kobiety musiały wejść odrębnym wejściem i nie mogły przebywać w głównej sali meczetu. 

Przed wejściem musiałem ściągnąć buty i zostawić je w specjalnym miejscu. Gdy wszedłem moim oczom ukazał się przepiękny środek. Na środku wisiały olbrzymie żyrandole a ściany były pokryte wspaniałymi wzorami. Na podłodze była rościelona olbrzymia czerwona wykładzina. Ten spokój tego miejsca, jak również ciepło jakie z niego emitowało robiło ogromne wrażenie. Meczet jest miejscem, gdzie każdy może się schronić. Nie jest to miejsce tylko modlitwy z Bogiem, ale również medytacji. Można tam także spać, jeżeli ktoś tego potrzebuję i nikt nie może Ci nic z tego powodu zrobić. W meczecie możesz czuć się bezpiecznie, gdyż jest to święte miejsce i nikt Cię tam nie skrzywdzić.

Następne dni spędziłem na zajęciach, rozmowach o Islamie jak również poznawaniu miasta. Byłem bardzo ciekawy, dlaczego zniszczone budynki po wojnie nie została zburzone. W odpowiedzi od Mohammada usłyszałem, że to ponieważ są to „żywe pomniki”, które symbolizują zło wojny i które przestrzegają ludzi przed nią. Budynków tych jest naprawdę bardzo wiele i można je spotkać na każdej ulicy, natomiast sprytnie komponują się one w krajobraz nowoczesnego miasta zaraz obok nowo wybudowanych wieżowców. 

Przez pierwsze dni naszego pobytu w Bejrucie było spokojnie. Wracaliśmy zazwyczaj po północy do hotelu z pobliskiej plaży, gdzie piliśmy alkohol i nikt nas nie zaczepiał. Wojskowi też byli pomocni np. wtedy, gdy nie wiedzieliśmy jak trafić do hotelu. Ogólnie czułem się bardzo bezpiecznie… do pewnego momentu o którym przeczytacie w następnej części.